Bu topraklarda ne acılar büyüttük.             Nice Kemal, nice Maralların hikayelerini dinledik.             Geçmişte yaşanmış acı, trajik hikayeleri anlatırken büyüklerimizin dudakları birbirine yapışırdı.             Yürekleri yangın yeri, gözleri buğulanırdı.             Yozgat’ta yaşanmış çok hüzünlü hikayeler var. Şirin mi şirin, güzel mi güzel, karaca bir kızın Ermeni kızı Maral ile Pöhrekli Veli’nin hikayesini dinleyince içim burkuldu. Sorgun’un Taşlıgeçit köyünde yaşanan bu hikayeyi bir gün sizinle paylaşacağım.             Nice aşklar, nice sevdalar yarım kaldı bu topraklarda.             Bir de vatan sevdalısı Milli Şehidimiz Mehmet Kemal Bey’in acılı hayatı var ki, her 10 Nisan’da tazelenir.             Kemal Bey Beyrut’ta doğmuş, otuz beş yıllık kısa hayatının son yıllarını Boğazlıyan Kaymakamı ve Yozgat Mutasarrıf Vekili olarak geçirir. (1915)             Tam da Mütareke dönemidir. Yozgat ve çevresindeki Ermeni ahali Tehcir Kanunu(zorunlu göç) gereğince göçe tabi tutulur.             Mehmet Kemal Bey, Tehcir’i uygularken, bir taraftan da Ermeni isyanlarını bastırmaya çalışır.             Sevk edilen Ermenilerin katledildiği, mallarının yağmalandığı, gibi söylentiler yayılınca, Kemal Bey hakkındaki ilk şikayet, tehcir sırasında ortaya çıkar. Kemal bey ve bazı kişiler Ermeniler’i öldürmek, mallarını gasp etmek, ırz ve namuslarına el uzatanlara engel olmamakla itham edilerek, yargılanırlar.             Kemal bey savunmasında; “Ermeniler asırlardan beri Osmanlı Devleti’nin himayesi altında refah içinde yaşadılar. Kendilerine adaletle hükmettik. Ancak son zamanlarda istiklal davasına kalkıştılar.Hakkımızda söylenenler iftiradır.”dese de İngiliz muhipleri cemiyeti üyesi Nemrut Mustafa Paşa ve çoğunluğu Ermeni üyelerden oluşan Divân-ı Harb tarafından idama mahkum olur.             10 Nisan 1919 kara, kapkara bir gündür. Kemal Bey Beyazıt meydanında idam edilir.             Milli Şehidimiz Kema Bey’in idam sehpasındaki son sözü şudur:             - Yaşasın millet. Benim sevgili kardeşlerim. Asil Türk Milleti'ne çocuklarımı emanet ediyorum. Bu kahraman millet, elbette onlara bakacaktır. Vatan uğrunda cephede ölen bir insan gibi şehid gidiyorum. Allah vatan ve milletime zeval vermesin.. Ecnebi devletlere yaranmak için beni asıyorlar. Eğer buna adalet diyorlarsa kahrolsun böyle adalet!             Meydana yığılan halkta bir ağızdan bağırır:             -"Kahrolsun böyle adalet!..Adalet öldü!”             Kemal Bey,vasiyeti üzerine Mahmud Baba Türbesi’nde oğlunun yanına defnedilir.             Türk milleti onu unutmaz. T.B.M.M. tarafından 14 Ekim 1922 tarihinde çıkarılan kanunla Milli Şehit kabul edilir.             Kemal Bey, her vatan sevdalısı gibi bu sevdanın bedelini canıyla öder.             İşte böyle. Esas ölen Kemal bey değil, adalettir. Esas ölen insanlıktır.             Adalet ölünce esasında biz ölüyoruz, biz!…             Ruhu şad olsun. Tüm şehitlerimiz nur içinde yatsın…