Gevrek köyü eski muhtarı Yaşar Yılmaz’ın babası rahmetli Hasan Yılmaz’dan yıllar önce dinlediğimi hikayeye göre; Sorgunlu Karacaoğlan Doğanlı köyünde doğmuş.  Dağ, tepe, köy, bucak dolaşan bir ozandır o. Karacaoğlan doğaya, insana, sevgiye, aşık her şeyden önce bir Hak ve halk aşığıdır.  Yareni, yoldaşı, sazıdır ve bir de güzel mi güzel, esmerin, karanın güzeli uzun saçlı bir kıza aşıktır.  Karacaoğlan’ın sazının da, sevgisinin de üstüne kimseler yoktur.   Gevrek köyünden bir kıza sevdalanır. Bu kız, ağzı oğul balı gibi tatlı, sesi kumru sesi gibi nazlı bir güzeldir.  Uzun belikli bir rivayete göre adının Karacakız olduğu söylenen bu güzelin sevdası yüzünden dili bülbül, gönlü şen olan Karacaoğlan sazını eline alıp köyün yamacındaki tepeye oturur Karacakız’a türküler söylermiş. -Hadi aşık iki söyle de gönlümüzün pası açılsın, dediklerinde sazının tellerine öyle bir vururmuş ki Karacaoğlan’ın sesi Halilbaba’da, Durali baba’da yankılanırmış.  O ah çektikçe, Halilbaba’nın eteklerindeki derelerden uğultular gelir, çeşmelere su içmeye inen kınalı güzel keklikler Karacaoğlan ’ın sazına eşlik ederlermiş.  Sesine dağlar taşlar seda verir,  çobanlar sürüsünü bırakır gelir, dağlardan kurtlar, kuşlar gelir Karacaoğlan’ı dinlermiş. Her aşığın bir ahı olduğu gibi, Sorgun’lu Karacaoğlan’ın ahı da Gevrek köyünden sevdiği kızı almakmış. Yöre halkı Karacaoğlan'ı çok severmiş:  -Âşık, sen hiç üzülme, sevdiğine kavuşacaksın, derlermiş.  -Ama gel gör ki sevdiği kızın inat mı inat, ters mi ters, anlayışsız mı anlayışsız bir babası varmış:  -Benim, elinde kuru sazından başka variyeti olmayan, baldırı çıplak ne söylediği bilinmeyen yurtsuz yuvasız bir deliye verilecek kızım yok, demiş, kestirmiş atmış.  Birçok aşığın kavuşamadığı gibi Sorgun’lu Karacaoğlan’da sevdiği kıza kavuşamaz.  Kavuşmaları mahşere kalır. Karacaoğlan vefatında Doğanlı- Gevrek köyleri arasındaki tepeye yolun kenarına defnedilmesini, sevdiği kızın her gelip geçtiğinde mezarını ziyaret ederek dua etmesini vasiyet eder.  Sevdiğini alamayan Karaca oğlan’ı bu tepeye gömerler. O tarihten beri buraya “Karacaoğlan Tepesi” denir. Mezar; Doğanlı ve Gevrek köylerine hemen hemen eşit uzaklıkta olup, bu köylere uzaklığı kuş uçumu 3-4 km.dir. Sevdiği kız her hafta Cuma günü babasından gizli gizli Karacaoğlan’ın mezarına gider dua edermiş.  Karacakız hiç evlenmemiş. Karacaoğlan öldükten sonra, sevdiği kızın da bu ayrılığa dayanamayarak yana yana dert sahibi olduğu, hiç kimseyle evlenmeden ahirete intikal ettiği rivayet edilir. Diyorlar ki, her cuma günü tepenin üstünde biri mavi, biri yeşil iki ışık huzmesi Karacaoğlan’ın mezarına düşer. Bu söylentiyi ben küçük yaşlarda babaannemden de çok  duymuştum;  -Karacaoğlan’da her cuma günleri ışık yanar, orada iyi bir kişinin mezarı var, derdi.  Bu ışık belki de iki sevdalının sevgilerinin, sevdalarının ışığı idi.